ملت دارن ناله‌ی آخ چه کنیم با خونه‌نشینی سر میدن، از کتاب خوندنا و فیلم دیدناشون میگن و از هنرهای دستی‌شون رونمایی میکنن، منم دارم پای تمرینا و پروژه‌ها پیر میشم و غمِ کلاس و کوییز آنلاین میخورم. زندگیه؟
کم صبر و طاقت شدم. یه دفعه سر یه چیز کوچیک و بی‌اهمیت کلی ناراحت و عصبی میشم و خیال میکنم دنیا جلوم وایساده و کائنات کلا با من مشکل داره و می‌پرم به بقیه. یکم بعد که فروکش کرد، هی فکر میکنم این چه کار مسخره‌ای بود من کردم! آروم‌گرفته و خجالت‌زده میرم سراغ آدما و میگم من بودم فلان کردم دو دیقه پیش؟ ببخشید زیادی ناراحت شده بودم، دلیلی نداشت.
خب درست شو لامصب!