ناگهانی‌ات

کدام سیاهی کدام نور؟  الان هیچ چیزی به ذهنم نمیاد که مطلقا نور یا مطلقا تازیکی باشه...

وقتی پای انتخاب می رسه؛ آدما چیزی رو انتخاب می کنن که تو لحظه  فکر می کنن درستتره با بهتره... اون وقت اون جو و محیط یا خوراک فکری که نوشتی؛ تاثیر میذاره تو قضاوت اینکه چی درسته یا غلط...  در ادامه دیگه جبرِ اون انتخاب اتفاق میافته...‌  

من این طوری فهمیدم این موضوعو‌‌‌.

من فکر میکنم بار اول مواجهه با سیاهی، انتخابش نمی‌کنیم. بهمون تحمیل میشه. بهمون عرضه میشه تا یه سری چیزا رو بفهمیم. یا می‌پذیریمش، یا نه. حتی اگر بار اول هم نپذیریم، بار دوم می‌پذیریم. نه، بار سوم ...

اما نه لزوما با میل شخصی. گاهی جبر محیط به زور ما می‌چربه. به اندازه ای قوی نیستیم که بتونیم پس بزنیم. در نتیجه میریم توش... شاید پامونو فقط یه کوچولو ببریم توش. شاید پنجه‌‌ی دستمونو ببریم. اما دفعه‌ی بعدی، دستمونو تا آرنج می‌بریم. دفعه‌ی بعدی، تا کتف. چون زورمونو زیاد نکردیم. چه طور میتونیم زیاد کنیم؟ نمی‌دونم.

اینم بگم بعضی هامون متوجه میشیم رفتیم توی سیاهی و هی ام داریم بیشتر میریم و بعضی ها هم نه ..‌‌.  

اما یه جایی، از این که توی سیاهی هستیم و کاری نمی‌تونیم بکنیم، می‌ترسیم. میدونید؟ اینجا آدما دو دسته میشن. یه دسته اونایی که بازگشت رو از عمق وجود باور دارند و از هزینه هاش آگاهن و حاضرند پرداخت کنن و یک دسته هم اونایی که نه ... 

نه به این معنا که نخوان. البته کتمان نمیکنم که عده ای نمیخوان... اما عده ای گاهی حتی از روی شرم، نمیتونن توبه کنند. از روی شدت خجالتی که دارن ... اما توبه، خجالت برنمیداره گویا! خود سیاهی هم که شده باشی، باید دل بزنی به دریا. 

آدما به نسبت شجاعتشون برای برگشت، به نور میرسن. نور بعد از همه‌ی سیاهی ها نیست. من فکر میکنم نور قبل از همه ی سیاهی‌هاست. کسی که برگرده، به نور میرسه. نه کسی که از سیاهی ها رد بشه ... 

حرفم تئوری‌های خود ساخته است. نه منبع علمی داره نه منشا معنوی. بر اساس تجربه‌ی اندک زندگی و چه بسا دو سال دیگه حرفم این نباشه اگر عمری باشه :)

شاید میزان شجاعت برای برگشتن دست امید باشه. آدمی که امیدوار باشه به برگشت و فکر کنه که میشه جبران کرد، شجاعتش بیشتر میشه. آدمی که نه، در بهترین حالت می‌مونه همون جایی که هست. البته که این موندن عین موندن توی‌ مردابه. فرو می‌ری... اما عده ای فرو رفتن بیشتر رو شخصا تدارک می‌بینند. با منطق صد در صد غلط آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب.

من نمی‌پذیرم اختیار، محضه. شرایط و اتفاقات محیط، نمی‌ذاره محض بودن اختیار رو بپذیرم. ما ها خیلی وقتا هل داده می‌شیم. یه وقتا به سمت نور هل داده می‌شیم. یه وقتا به سمت تاریکی. البته این به این معنا نیست که جبر رو هم بپذیرم محضه. خیلی وقتا جلوی اون هل ها مقاومت میکنیم. چه به سمت نور چه تاریکی. 

نمیدونم شما تجربش دارید یا نه... برای من پیش اومده که در برابر امید مقاومت کرده باشم. بعضی آدما کوچکترین امید رو جدی می‌گیرند. سر رشته‌ی همون امید رو میگیرن و جلو میرن و هی بزرگ‌ترش میکنن‌. ولی بعضی بزرگترین امیدها رو هم چشم می‌بندن به روش ...

اما این که یه امید رو جدی بگیری و از روی یکی بگذری، اختیاره یا جبر ؟ 

نمیدونم. از نظر من یه قسمتش جبره ... ما کاریش نمی‌تونیم بکنیم. ما فقط میتونیم رو حد اختیار خودمون کار کنیم. ما مختاریم امید رو بپذیریم یا نه. گاهی جبر محیط نمی‌ذاره. اما این به این معنا نیست که اختیار شخصیمون رو هم بذاریم رو نشدن. آدما مجبورند با اختیار اندکشون به جنگ جبر برن ... و همینه که اون ها رو از هم متمایز می‌کنه. آدمایی که در یک شرایط محیطی هستند، در یک سطح رفاهی هستند، اما فرقشون زمینه تا آسمون.

در مورد محض بودن اختیار یک حرفی رو هم اضافه کنم 

یادم میاد یه بار دکتر دینانی می‌گفت آدم ها مجبورند که مختار باشند. 

ما اگر هم مختاریم، در پله‌ی اول از سر جبره که مختاریم :)

من فکر میکنم محض نیست ... 

جوابی که به سوالتون میدم همون جوابی هست که توی کامنت قبل گفتم. ولی کمی همون حرفم رو بسط‌ میدم. 

جدی گرفتن یا نگرفتن اون امید به شخصیت فرد بستگی داره. شخصیتش هم جزئیش جیره و جزئیش اختیار. این که آدم روی خودش کار کنه تا در برابر امید مقاومت نکنه، اختیاره... تعمیم دادن تمام خاطرات گذشته و تمام نشدن ها و تمام ناامیدی ها، به امیدی که حالا به هر دلیلی برامون پیش اومده باعث میشه امید رو جدیش نگیریم و بار بعد هم که عرضه میشه، ضعیف تر از قبل باشه...

این که انقدر سرسخت باشیم که اگر یک بار نشد، فکر نکنیم که لزوما بار بعد هم نمیشه خیلیش دست خودمونه ...