ببین مرا که مثل همه در خیابان‌ها راه میروم، پشت ویترین مغازه‌ها به تماشا می‌ایستم، که کیسه‌های انگور و هلو روی ترازوی میوه‌فروشی میگذارم، از طعم غذای لذیذ کیف میکنم، که برای طرح روی این کاسه بشقاب ها ذوق میکنم، که معماری مسجدهای قدیمی زیر و رویم میکند، که کتاب‌های تازه به دست میگیرم، کوک‌های جدید گلدوزی یاد میگیرم، موهای بلند مشکیِ رها در بادِ دخترک را رنگ میزنم، که پر از بیت‌های ناب شعر کرده‌ام آن دفترچه سوغاتی را، که هنوز با دیدن اثبات‌های ریاضی چشمانم برق میزند، که میگویم و میخندم بیشتر از قبل...
و میدانی این‌ها همه منم و هیچ یک من نیستم. که من در همه این‌ها غرقم و روحم در هیچ کدام بند نمیشود. که هر لحظه یک نفر باید دست روی شانه‌ام بزند و مرا از هزار توی خودم بیرون بکشد... یک چیزی کم است. دلم با آرام و قرار بیگانه است. گاهی فکر میکنم دنبال شر میگردد! دنبال دردسر! که تلخ‌طلبم انگاری، دنبال رنگ و روی آرامش میگردم و به التهاب میرسم فقط. به التهاب آرام میگیرم فقط...
من تو خونه مثل دیوونه‌های زنجیری میشم، و دوست دارم بیرون باشم، و مامان اینو دوست نداره.
یک آدم که حرفهای خیلی خیلی عادیِ واقعی بزند
و از آدم حرفهای خیلی خیلی عادیِ واقعی بکشد
بی هیچ واهمه‌ای
"
آه
این سخت سیاه
آنچنان نزدیک‌ست
که چو برمی‌کشم از سینه نفس
نفسم را برمی‌گرداند..
"
گفت آدمو شرمنده میکنی. نفهمیدم چرا؟! و مگه چیکار کرده بودم
و اصلا یادش نبود دو روز قبلش منو طوری شرمنده کرده بود که تا اون روز تجربه‌ش نکرده بودم..
آره. من حواسم نیست. هیچ‌وقت نبوده. اینو میدونم.