نمی‌فهمم این‌هایی رو که تا یک نفر حرف از خودکشی می‌زنه، میگن می‌خواد جلب توجّه کنه. خب عزیز من، معلومه می‌خواد جلب توجّه کنه! یه جور فریاد کمک خواهیه. می‌خوای و می‌تونی کمکش کن و نمی‌تونی/نمی‌خوای رد شو.
و مرز باریکی وجود داره بین دفاع از چیزی که وجودت باش درآمیخته شده به خاطر حق‌طلبی و دفاع از اون چیز به خاطر اینکه حمله بهش رو حمله به خودت می‌بینی.
یه دعایی هست برای پدر و مادر، که من خیلی دوستش دارم:
ربِّ ارحمهُما کما رَبَّیانی صَغیرا
پروردگارا، با آن دو مهربان باش همان‌طور که مرا در کودکی پرورش دادند.
الان: نیمی از من دوست داره به طرز وحشیانه‌ای به خودش آسیب بزنه. به زور خودشو تحمل میکنه، از خودش بیزاره و به خودش بد و بیراه میگه. نیم دیگه، دوست داره خودِ طفلکی‌شو بغل کنه، اشکاش رو پاک کنه، دستشو بگیره، بلندش کنه و بهش بگه ایرادی نداره، میدونم چقدر اذیت شدی، فدای سرت...
چقدر من از بنده‌های ادبیات و هنر بدم میاد. ادبیات و هنر خیلی هم خوب، ولی ظرفیت بیشتر از ابزار بودن رو ندارند قطعا.
خسته‌م و معلوم نیست منظورت چیه و اگر به روت بیارم ممکنه بدتر شه، و شاید منظوری نباشه و ناخودآگاه باشه رفتارت که این ترسناک‌تره برام، و خیلی دوری و انگار که رشته‌ی باریکی هم حتی پیوندمون نمیده
و چرا این‌قدر اهمیت میدم؟!